Nieuwsbrief voor overheden
In deze zaak was een last onder bestuursdwang opgelegd aan appellant wegens het innemen van een ligplaats zonder ligplaatsvergunning in de passantenhaven en het gebruik van zijn vaartuig als woonboot. Dit is in strijd met artikel 5.1 van de Omgevingswet. Appellant stelde in hoger beroep dat handhavend optreden onevenredig is, omdat hij dakloos zou worden als hij zijn vaartuig moet verwijderen uit de passantenhaven. Ook is volgens appellant niet onbelangrijk dat hij het risico loopt op het verliezen van zijn bijstandsuitkering als hij niet in zijn vaartuig kan blijven wonen tot hij andere woonruimte vindt.
De voorzieningenrechter stelt voorop dat appellant niet had betwist dat hij door zonder vergunning met zijn vaartuig een ligplaats te nemen in de passantenhaven en door zijn vaartuig feitelijk als woonboot te gebruiken, artikel 3.4.1.1, eerste lid van de Verordening en artikel 5.1 van de Omgevingswet had overtreden. Het college was hierdoor bevoegd om de last onder bestuursdwang op te leggen. Hier geldt een uitzondering op, namelijk dat ervan kan worden afgezien indien er concreet zicht op legalisatie bestaat. Van dit concrete zicht was geen sprake aangezien de wachttijd voor een ligplaatsvergunning in het centrum acht jaar en buiten het centrum drie jaar bedraagt.
De voorzieningenrechter meent verder dat het college niet onevenredig heeft gehandeld door te handhaven. De betaling van energiekosten en liggeld aan de gemeente, gaf appellant geen recht op verblijf in de passantenhaven. Van een gedoogsituatie was geen sprake. Bovendien had de gemeente geen expliciete toestemming gegeven voor zijn verblijf aldaar. De voorzieningenrechter benadrukt dat het algemeen belang van handhaving zwaarder weegt dan het belang van appellant bij zijn verblijf in de passantenhaven. Dit heeft ook mede te maken met de mogelijke precedentwerking en de bescherming van openbare wateren. Het hoger beroep wordt ongegrond verklaard.
ABRSv 30 mei 2024, www.rechtspraak.nl: ECLI:NL:RVS:2024:2251
